Obrzęd seppuku jest nierozerwalnie związany z kodeksem bushido. Pojawił się wśród japońskich wojowników w okresie rozwoju feudalizmu. Samobójstwo metodą seppuku popełniali samuraje oraz przedstawiciele wyższych warstw społeczeństwa, gdy ponieśli uszczerbek na honorze, postąpili niegodnie, zhańbili imię wojownika. W czasach późniejszych, w okresie Edo, obrzęd stanowił niekiedy karę za popełnione przestępstwo. Seppuku było przywilejem samurajów. Wypełniając obrzęd demonstrowali siłę ducha, samokontrolę, wytrzymałość oraz pogardę dla śmierci. Ten niezwykle bolesny sposób popełnienia samobójstwa wymagał od wojownika wyjątkowego męstwa, dlatego też samuraje, jako najśmielsi członkowie japońskiego społeczeństwa szczególnie go sobie upodobali.

Seppuku znaczy dosłownie „rozciąć brzuch”. Japończycy wierni nauce zen wierzyli, że centralnym punktem ciała ludzkiego i siedliskiem życia jest jama brzuszna. Otwarcie jej metodą seppuku oznacza niejako odsłonięcie własnych uczuć oraz stanowi dowód czystych intencji i zamiarów. Według pojęć samurajów „seppuku jest ostatecznym usprawiedliwieniem się wobec nieba i ludzi”, przez co posiada znacznie głębsze, symboliczne znaczenie niż zwykłe samobójstwo.  Japończycy przejęli obrzęd seppuku prawdopodobnie od Ajnów. Samobójstwa metodą seppuku rozpowszechniły się wśród samurajów dopiero pod koniec XII wieku podczas walk o władzę między rodami Taira i Minamoto. Wojownicy popełniali rytualne samobójstwo najczęściej po to, by uniknąć niewoli. Często zdarzało się również, że seppuku dokonywano po śmierci pana. Taki obrzęd nazywano oibara albo tsuifuku. W dawnej Japonii możni ludzie byli często chowani wraz ze swymi sługami. Później cesarz Suinin, rządzący na początku naszej ery zabronił tego zwyczaju, jednak obyczaj przetrwał i w czasach feudalnych przyjął postać samobójstwa przez seppuku na grobie pana.  Według zasad bushido samuraje poświęcali się służbie tylko jednemu panu, dlatego też często miały miejsce przypadki oibara. Niekiedy seppuku po śmierci feudała popełniali nawet sami daimyo. W czasach, gdy Japonią wstrząsały wojny domowe, seppuku przybierało wśród samurajów  charakter masowy.  Rytualne samobójstwo popełniali zwłaszcza w obliczu klęski, by uniknąć niewoli. Jednym z najbardziej znanych przykładów jest seppuku Kusonoki Masashige. Po przegranej bitwie dopełnił obrzędu wraz z grupą sześćdziesięciu towarzyszy.

Zwykle, po rozcięciu jamy brzusznej wojownik przecinał sobie gardło, by skrócić w ten sposób cierpienie. Zdarzało się, że samuraje, a nawet sami wodzowie przed popełnieniem seppuku zniekształcali sobie twarz, aby w ten sposób uniemożliwić wrogom wykorzystanie ich głów jako dowodów dzielności i męstwa.