Dzieje cesarstwa to dominacja kolejnych wielkich rodów, przedzielana efemerycznymi rządami energiczniejszych cesarzy lub pojedynczych magnatów, którym nie udało się założyć dynastii. Pierwszym, spośród wyżej wymienionych rodów, byli, należący do bocznej linii cesarskiej, Sogowie, od dawna posiadający najwyższy arystokratyczny tytuł omi. Od roku 587, kiedy to pokonali rody Nakatomi i Mononobe w bitwie pod Shiki, sprawowali rzeczywistą władzę, narzucając swoje decyzję innym klanom oraz rodzinie cesarskiej. Sprzeciw nie był tolerowany, czego najlepiej dowodzi historia cesarza Sujuna. Podobno okazał się zbyt samodzielny i został przez Sogów po prostu zabity w 592 roku. Zresztą jest to jedyny w dziejach Japonii przypadek całkowicie jawnego zabicia cesarza. Nie proklamowali natomiast Sogowie nowej dynastii cesarskiej. A przecież mieli znakomity przykład z Chin, gdzie podstawą do wygaśnięcia dynastii było cofnięcie mandatu z nieba. Uznali widocznie jednak, że bardziej opłaciło się podtrzymywać fikcję władzy cesarskiej, a kierować życiem politycznym zza kulis. Jednakże można przypuszczać, że jakąś rolę odgrywał również prestiż rodu cesarskiego. Targnąć się nań oznaczało rzucenie wyzwania całemu systemowi myślenia zwykłych Japończyków, widzących w cesarzu Syna Niebios. Oczywiście byłby to również wspaniały pretekst do wystąpień innych rodów rywalizujących z Sogami.

Sogowie trzymali władzę do przewrotu pałacowego w 645 roku. Zamach przygotowała między innymi rodzina Fujiwarów, która w przyszłości na kilkaset lat miała utrwalić swoją dominację. Jednak przez około 100 lat po zniszczeniu Sogów sytuacja nie była oczywista. Silne osobowości na tronie, jak współorganizator zamachu książę Nakanooe i jego następca książę Oama (pośmiertnie Temmu panujący w latach 673 - 686) odcisnęli swoje piętno na czasach, w których przyszło im panować. Nakanooe, jak wspomniane było, przyczynił się do obalenia Sogów, a Oama stał się jednym z nielicznych, prawdziwie niezależnych władców Japonii. Miał wielki autorytet, mocny charakter, reformował kraj sprawując rządy silnej ręki. Kolejni władcy nie mieli takiej siły, by zdominować scenę polityczną. Niemniej, podejmowano pewne działania, istotne z perspektywy tematu podjętego przez niniejszy artykuł. Bez wątpienia najważniejszym z nich był edykt cesarzowej Gemmei z 708 roku o budowie stolicy w dolinie Heijo. Do tej pory bowiem, dwór przenosił się z miejsca na miejsce po śmierci każdego władcy. Uniemożliwiało to stworzenie reprezentacyjnej rezydencji oraz utrudniało budowę systemu administracji. Te problemy miały zniknąć wraz z powstaniem nowej stolicy. Jej oficjalną nazwą było Heijo-kyo (Stolica Pokoju), ale znacznie powszechniej używano lokalnej nazwy Nara. Stolica użyczyła swej nazwy nowemu okresowi w dziejach cesarstwa trwającemu do roku 794.

w komentach piszcie co się działo dalej...